Przez uchyloną bramę komisja wjechała na opustoszały dziedziniec. W zamku nie przebywał żaden żywy mieszkaniec. Może nie do końca była to prawda... Nocujący w warowni rewizorzy wraz z eskortą, razem 22 osoby, w nocy zostali w okrutny sposób zabici. Ich porozrywane ciała rozwleczono po zabudowaniach. Opowieść o niskich, pokracznych demonach napadających z zaskoczenia i używających diabelskich sztuczek magicznych przyniósł ocalały z pogromu strażnik. Zdegradowany i wychłostany za tchórzostwo. Na miejsce przybywa ekspedycja karna. Badania i tropienie śladów w okolicy zajmują następne tygodnie. O pomoc zostaje poproszona gilida magów. Następuje okres kolejnej izolacja Zamku. Trwa ponad 3 lata. W miedzyczasie powstaje u podnóża Zamku zamieszkana przez wojsko i służby pomocnicze osada, będąca zalążkiem późniejszych dzielnic. Magor otoczony posterunkami wojsk zamknięty jest dla przybyszów. Teren Zamku zostaje wyłączony z rozbrojonej strefy...

Oto kolejny epizod naszej historii.
Mijają lata, trwa ścisła izolacja rywalizujących potęg - będącego ogniem wiedzy - Imperium i pogrążonego w ciemności przesądów - Związku Plemion. Na ponad 90 lat zamiera handel i eksploracje położonych na południe terenów. Co się wtedy działo i co stymulowało ewolucje w wyglądzie Magoru nie wiemy, dość że utopiony we krwi wielu pokoleń konflikt w końcu wygasa. Na mocy Purpurowego Traktatu tereny Magoru trafiają w zasięg strefy zdemilitaryzowanej. Mamy rok - 236, objeżdżająca tereny komisja rozjemcza dociera do podnóża góry Kerm. Na ponurym opalonym jakimś niepojętym ogniem piekielnym szczycie wznosi się mroczna budowla. Niegdyś jednopiętrowa wieża rani teraz niebo dobudowanymi kondygnacjami, zniknęły znane z opisów budynki sanktuarium i domu obrad. Ich rozebrane ściany wchłonęły grube mury zamku rozciągającego się na zgrubsza prostokątnym planie. Całość otacza pierścień murów, drugi ich zestaw i zabudowań zamku dolnego z warownymi budynkami gospodarczymi otaczają rozległy dziedziniec położony nieco niżej... Co stymulowało podjecie tak tytanicznych zmian wprowadzonych do budowy nigdy niezdobytego sanktuarium? Kto zdobył się na takie inwestycje w nieszczególnie technicznie rozwiniętym narodzie, w którym dodatkowo nie istniała tradycja wznoszenia tak monumentalnych budowli obronnych?
Byćmoże dowiemy się tego w następnych odcinkach. Pozdrawiam ;)

w niedzielę, dnia 14 stycznia 2007, o godzinie 20.00, w zamkowej Gospodzie, odbędzie się zebranie.
zapraszam serdecznie w imieniu swoim i pozostałych Radnych.
obecność obowiązkowa ^^

PS- wcześniejsze prośby o darmową kolejkę piwa tudzież mleko 1,2% zostaną jeszcze rozważone, zapewne będą zależały od frekwencji :P

Po przerwie wracamy do przezentacji kolejnych części Kroniki Magorowej. Przed Wami część 12ta :)

Wracając do tematu nazewnictwa, określenie podane przez Muriozesa i używane też w zachodnich społeczeństwach, na miejscu, wśród nomadów, przyjęło się równolegle do nazwy tradycyjnej tzn. Kermu. Jednak specyficzne "traktowanie" samogłosek w języku nomadów (częsta praktyka wymiennego stosowania a : e, które nawet w pisowni różniły się tylko akcentem lub wręcz opuszczanie niektórych) spowodowało, że już omawianym, sporządzonym przez Strażnika, dokumencie nekropolia nazwana jest jako Kerm - Magron. Stąd już tylko krok do obecnej nazwy Magor. Dokładnej daty tej ostatniej ewolucji nie potrafię udokumentować na podstawie "słowa pisanego". Pewnym tropem może być dziecięca wyliczanka, której geneza sięga prawdopodobnie czasów restauracji dynastii Messeriuszów (ok. - 261 roku), w której do nazwy południowej prowincji - Trygor zrymowano, dla kontrastu nazwę duchowej stolicy nomadów - Magor, będącej wówczas w rozkwicie i ostro rywalizującej z Imperium. Można założyć, że to od tego okresu datuje się pojawienie tej nazwy w użytku potocznym. Zachowane, oficjalne dokumenty, wzmiankowujące o Magorze w tej formie zapisu dotyczą tzw. Wojny Ostatniej (jak to optymistycznie chcieli widzieć nasi przodkowie) i są o 23 lata młodsze...

Do naszego Królestwa udało mi się sprowadzić moją Księżniczkę :) A wraz z Nią część jej prac. Jej prace można oglądać klikając kolejno , [url=http://www.magor.pl/galeria.php5?Name=33]tutaj, , [url=http://www.magor.pl/galeria.php5?Name=35]tutaj, , [url=http://www.magor.pl/galeria.php5?Name=37]tutaj, , [url=http://www.magor.pl/galeria.php5?Name=39]tutaj, , [url=http://www.magor.pl/galeria.php5?Name=41]tutaj, , [url=http://www.magor.pl/galeria.php5?Name=43]tutaj i tutaj.

Nazwa Megaron, tradycyjnie określająca w Imperium, reprezentacyjne pomieszczenie świątyni, w "naszym" wydaniu znacznie ewoluowała. Dokładne prześledzenie tych modulacji jest bardzo trudne. Możemy ich dociekać śledząc genealogię zmian w zachowanych dokumentach historycznych. Pierwszym z zachowanych jest wymieniony list V. Muriozesa. Następna notka dotycząca tych terenów pochodzi z - 332 i jest podobnie jak poprzednia rodzajem autobiografii czy pamiętnika, autor jej pozostaje nieznany. Współczesny właściciel dokumentu prosił o zachowanie dyskrecji, co do danych dotyczących swojego pochodzenia, zdradzając jedynie, że dokument jest w jego rodzinie przekazywany z pokolenia na pokolenie i stanowi podstawę drzewa genealogicznego rodu. Zgodnie z udostępnionymi tekstami mam prawo przypuszczać, że rodzina ta bierze swój początek od jednego z oficerów (w naszej systematyce wojskowej) służących w Straży Grobowej. Czego możemy się dowiedzieć z rzeczonego dokumentu? Otóż na udostępnionych mi, wybiórczo, zwojach, zawarte są informacje dotyczące struktury szkolenia, sporo mistycznej retoryki oraz garść ciekawostek. Oprócz tych ważnych, dla zainteresowanych taktyką i logistyką, danych, znalazłem wspomnienie o wewnętrznej (?) organizacji, o wyraźnie utajnionej strukturze i określanej jako Strażnicy Tabu. Moje dochodzenie w tym temacie zamieszczę kiedyś w powiązaniu z bardziej współczesnymi wydarzeniami...

Dałem Wam trochę czasu, żebyście sami mogli odkrywać zmiany, a teraz postanowiłem je wypisać na wypadek, gdybyście coś pominęli...

LISTA ZMIAN:
- poczta wewnętrzna (możliwość korespondencji z innymi zarejestrowanymi użytkownikami z poziomu www)
- system zgłaszania bezwartościowych i/lub niekulturalnych komentarzy
- wszystkie podpisy zarejestrowanych użytkowników (zarówno przy komentarzach jak i pracach) są linkami do ich profilu
- podpisy osób niezarejestrowanych (lub niezalogowanych) opatrzone są znakiem tyldy (~)
- powiadamianie o nowych komentarzach i nowej poczcie
- po wejściu w profil użytkownika, pod jego słowem wstępnym pojawi się lista wszystkich jego prac jakie są na magorze
- po zalogowaniu automatycznie wypełniają się niektóre pola formularzy (m.in. nick i liczba z systemu antybotowego)
- użytkownicy (czyli wszyscy zarejestrowani) zostali rozdzieleni na dwie grupy: pełnoprawnych mieszkańców i niepełnoprawnych mieszkańców, ma to na celu wyróżnienie tych mieszkańców, którzy ofiarowali coś Magorowi
- galeria ma swoje działy (wytyczone przez rodzaje wykonania prac)
- można już komentować prace w galerii

No i grafika uległa zmianie, ale to chyba trudno przeoczyć. Pozdrawiam.

Oto nowa odsłona Magoru. Od dziś możecie odkrywać Magor na nowo. Wszelkie informacje o błędach proszę przesyłać mi na email. Przepraszam Was za tą "czarną dziurę" na górze, ale nie dokończyłem projektu graficznego i taka pusta przestrzeń jeszcze zostanie przez jakiś czas. Mam nadzieję, że nowa wersja Wam się spodoba. Pozdrawiam.

WAŻNA UWAGA: Osoby zalogowane, które dodają komentarze nie mają tyldy (czyli: "~") przy podpisie. Jeśli więc nie chcesz aby ktoś się pod Ciebie podszywał - zarejestruj się i pilnuj by się logować :)

Mimo konfliktów, które miały niewątpliwie charakter incydentalny można śmiało powiedzieć, że kwiat wojowników Zjednoczonych Plemion utworzył w tym miejscu pierwszą dla kultury nomadów akademię wojskową z kultywowanym tu, charakterystycznym dla oddziałów Kserksesa, stylem walki w szyku i sprawnym wykorzystaniem możliwości lekkiej konnicy. Udokumentowane są przynajmniej dwa przypadki (- 368 najazd Ottyków i - 363 tzw. Bitwa Księżycowa - trwające niemal miesiąc oblężenie nekropolii) odparcia wielokrotnie liczniejszego przeciwnika przez nieustraszonych obrońców. Co do samej osoby podróżnika budzi ona do naszych czasów dużo kontrowersji. W świetle współcześnie skonfrontowanych dokumentów można, niemal z całą pewnością powiedzieć, że był on głównym (?) wywiadowcą rodu Ottyków i osobiście przyczynił się do okrucieństw tzw. "Szybkiej Wojny" między Ottykami a rodem Walerisza. Ale to już zupełnie inna historia...

Kompleks grobowy wraz z osadą zostaje otoczony wałem kamienno - ziemnym o budowie skrzyniowej i wzmocniony drewnianą palisadą z jedną bramą wsuniętą między dwie, niskie, kamienne wieże. Wciąż służy jako miejsce sądów i narad (wiadomo - bliskość ducha Bohatera sprzyja podejmowaniu trafnych decyzji). Wzmocniono też korpus Straży do ok. 90 -120 wojowników, zachowując elitarny charakter służby. Oddziały te, by zachować swój wyjątkowy charakter i nie popaść w gnuśność intensywnie ćwiczyły (czytaj - były ostro ćwiczone). Za twórcę programu treningowego grupy Strażników uważa się... samego Kserksesa i jego sławne ośmiotygodniowe szkolenie przed bitwą o Przełęcz Górski Zamek. Poszerzaniu i doskonaleniu umiejętności sprzyjała wieloplemienność Straży i związana z tym wewnętrzna rywalizacja. Zdanie o skali tej rywalizacji można sobie wyrobić na podstawie listu zachowanego w archiwum państwowym Księstwa Westalli (dok.- Ant. Nr M. /1366) znanego podróżnika V. Muriozesa do swego mentora Estebaty, który w liście datowanym na 616 Rok Przebudzenia (w naszej skali ok. - 367) pisze:"...jako w sławnym Megaronie, w kraju plemion nomadów, zbrojni jednego rodu, przez brak należytej dyscypliny, wybić do nogi potrafią swych bratymców, nie bacząc na misiję swą i powołanie obrony grobu Świętego. Prawem wendetty, li tylko, karmiąc swe dzikie dusze..."
i dwa obroty zwoju dalej:"...uciekać się musiała Rada owa do zarządzenia by pod groźba gardła zakazać wszelakich potykań na ostre, a wygnaniem karać za podżeganie do takowych..." (zachowana pisownia oryginału). Dokument ten ma dla nas, znaczenie po wielokroć ważne. Świadczy o doniosłym (światowym) charakterze miejsca pochówku Kserksesa (przynajmniej w rozumieniu wnikliwego podróżnika, jakim niewątpliwie był, Muriozes), zwraca uwagę na krwawe konflikty wewnątrz formacji Strażników (które my, z naszymi wiadomościami możemy położyć na karb waśni międzyplemiennych) i najważniejsze - pojawia się pierwszy raz w dokumentach obcojęzyczna nazwa sanktuarium - Megaron. Więcej o niej za chwilę...

Małe wyjaśnienie: "Za chwilę" czyli najprawdopodobniej w jedenastym odcinku naszej Kroniki. Pozdrawiam.